Dzisiaj kapelusz

Dalej męczy mnie choroba, jeszcze nie wróciłam do stanu sprzed. Życie toczy się dalej i trzeba iść, bo nie można stać w miejscu. To nie jest chwalenie się , ale Londyn to miejsce, tylko dla silnych ludzi. Tu granica pomiędzy normalnym życiem, a życiem na ulicy jest bardzo wąska, łatwo zaliczyć bez dachu nad głową i nie móc już wrócić do normalnego życia. Często przyglądam się takim ludziom i wiem, że nie potrafią żyć normalnie. Uzależnienie od narkotyków ,alkoholu , ale też brak sił. Oni ,nie daliby rady pracować 10 godzin dziennie i to bardzo wyczerpująco. Jeśli mamy dobre miejsce to cieszmy się, bo głową zawsze damy radę,  a jeśli nie to, dostajemy pełną opiekę i dalej już nie my się sobą opiekujemy: ) Jak jest bez sił doświadczyłam podczas tej choroby. Tak ciężko chora byłam w dzieciństwie, pamiętam jak uczyłam się chodzić. To, co mnie dopadło było podobne. Przypomniałam sobie jak ciężko jest wstać, kiedy nie ma się sił. Stres, że kończy się czas przeznaczony na wolne, a tu dalej te same objawy. Mój pierwszy dzień w pracy, był straszny, ale dałam radę i jestem z siebie zadowolona.
Życie to nie tylko słoneczne dni, ale i takie gdzie trzeba po marudzić, bo to działa dobrze na naszą psychikę, byle nie stale:).

Moje stylizację dalej będą się pojawiać, bo szkoda nie podzielić się moimi szafowymi zasobami. Mam sporo bardzo ciekawych rzeczy. Nie wiem jak będzie w przyszłości, bo nie uzupełniam już tak szafy, jak kiedyś. Przychodzi nieraz czas, że tracimy chęć, tak się stało w moim przypadku. Nagle uzmysłowiłam sobie, że kupowanie rzeczy zaczyna mnie stresować, a nie przynosić radość. Może to być związane z Londynem i tym, że robię się coraz starsza, brak chęci na przenoszenie rzeczy, a można mi uwierzyć, zorganizowanie się w nowym miejscu nie należy tu do przyjemnych. Przewieźć, poukładać do tego dochodzi gotowość do pracy na drugi dzień. Do tej chwili to mnie nie martwiło, ale teraz zaczyna, a nigdy nie wiadomo czy nie trzeba będzie zmienić miejsca.

Przyjemniejsza część postu, bo to tego miejsca, same czarne perspektywy: )
Dzisiaj kapelusz to dział, który powstał i będę go tworzyć w czasie, który będę mogła mu poświęcać  czas. Wiele moich kapeluszy pokazałam i nie zostało wiele, ale chciałabym co jakiś czas pokazać ciekawy, bo kapelusze to nie tylko dzieła sztuki, ale też doskonała zabawa z cofnięciem w czasie. Na razie będą to moje stylizacje, ale zachęcam do udziału. Można wysłać do mnie swoje zdjęcie w kapeluszu, a ja z wielką chęcią wstawię w następnym kapeluszowym poście, czyli w połowie marca. Jeśli zabawa spodoba się to wykupię specjalny link, który ułatwi dodawanie zdjęć samoistnie.

Dzisiejszy kapelusz to futrzana czapa zestawiona z dosyć odważną sukienką, ale to moja chorobowa manifestacja: Grypo precz!
Futrzano i wężowo, bo to następne wyjście moich gadzich butów.